کتاب اتوپرتره

کتاب اتوپرتره

خودزندگی نامه ها معمولا روایتی خطی اند، از A به B، غالبا همراستای بردار زمان، بجز در رفت و برگشتهای گاه گدار که خاطره ای را به خاطره ای دیگر در گذشته یا آینده میدوزند. خاطره ها نویسنده را تصویر می کنند وقتی دارد عمل یا اندیشه می کند و وقتی به ترتیب پشت سر هم می نشینند حسی از دگرگونی پیوسته می سازند؛ از اینکه نویسنده چطور در گذر زمان به چیزی که هست تبدیل شده» که عجیب هم نیست. مگر ما غالبا نمی خواهیم همین را در مورد آدمهای «مهم» یا «موفق» بدانیم؟

ادوارد لو- که بیشتر و پیشتر از نویسنده، عکاس بود- این کار را نمی کند. خودزندگی نامه اش به جای خطی پیوسته، مجموعه ای است از نقطه های پراکنده که توالی ناگزیرشان روی سطرهای کتاب به نظر تصادفی می آید. هر نقطه یک جمله است درباره ی خودش – گاهی چند کلمه و گاهی چند سطر- که حس، تجربه یا ترجیحی را به کلمه تبدیل می کند؛ گاهی آنقدر شخصی و خصوصی که عریان کننده است اما لحن خنثی و سردشان در تضادی غریب با این محتوای صمیمانه، به گزارشی عینی از یک واقعه ی بیرونی میماند؛ توضیح و توجیه و شرح و بسطی در کار نیست. نقطه ها مثل پیکسل های یک عکس – صرفا اینجا و آنجای بوم می نشینند و آرام آرام از انبوه این «واقعیت»های پراکنده تصویری شکل می گیرد، نه از «شدن» که از «بودن» یا هستن». تصویری که اسمی بهتر از «اتوپرتره» نمی توان برایش پیدا کرد.